การเรียนในวันที่13 พฤศจิกายน 2553

การเรียนในวันนั้นเริ่มชั่วโมงอาจารย์เข้ามาติว่าการเขียนบล็อกของนิสิตในชั้นไม่ทำให้อาจารย์เข้าใจได้ว่าสิ่งที่นิสิตเขียนนั้นคืออะไร อาจารย์สั่งให้ปรับปรุงการเขียนบล็อกใหม่ อาจารย์ใช้เวลาในการอบรมนิสิตประมาณ1ชั่วโมงกว่าก็เริ่มให้นิสิตออกมาพรีเซ็นงานที่ได้รับมอบหมายให้ไปทำนั่นก็คืองานเขียนแนะนำตนเองกับเรื่องที่นิสิตคิดว่าที่สุด โดยในการออกไปพูดแต่ละครั้งอาจารย์ให้นิสิตที่นั่งฟังเพื่อนพูดได้คอมเม้นเพื่อนๆลงในกระดาษพร้อมกับโหวตว่าเรื่องที่เพื่อนออกไปพูดนั้นเรารู้สึกชอบหรือไม่ชอบ สิ่งที่ดิฉันได้รับจากการที่ต้องออกไปพูดหน้าห้องคือหนึ่งการกล้าแสดงออก การออกไปพูดหน้าห้องนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะการที่จะทำให้เพื่อนสนใจและติดตามในสิ่งที่เราพูดนั้นยาก เรื่องที่พูดจะต้องน่าสนใจและใกล้ตัวกับทุกๆคน บางเรื่องที่เพื่อนๆในห้องออกไปพูดก็ใกล้เคียงกับตัวของดิฉันแต่บางเรื่องก็ไกลตัวดิฉันมากแต่ส่วนใหญ่เรื่องก็มีส่วนคล้ายกับชีวิตของดิฉัน ส่วนที่สองที่ดิฉันได้รับคือการฝึกการสังเกต การที่เราจะคอมเม้นเพื่อนได้ว่าคนนี้พูดยังไงมีลักษณะอย่างไรเราต้องสังเกตและสนใจเรื่องที่เพื่อนพูดก่อนเราถึงจะคอมเม้นเพื่อนๆได้ สามคือการซื่อสัตย์ตรงไปตรงมากับความรู้สึก การยกมือโหวตว่าชอบหรือไม่ชอบเรื่องที่เพื่อนพูดนั้นเราต้องตัดสินใจด้วยตัวเราเองและต้องซื่อสัตย์กับความรู้สึกของเราด้วย สุดท้ายสิ่งที่ได้รับในชั่วโมงการเรียนนั้นคือ ดิฉันได้เล่าเรื่องที่ที่สุดในชีวิตฉันนั่นก็คือการที่ดิฉันเป็นเนื้องอกที่กระดูกขาท่อนบนด้านซ้าย ซึ่งเป็นสิ่งที่ดิฉันไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวดิฉันเอง จบชั่วโมงอาจารย์ได้สั่งงานให้ทำปริ้นแอดเกี่ยวกับเรื่องที่ออกไปพูดหน้าห้องและสั่งแก้ไขงานถ่ายภาพ